REINSFELD 21-8 T/M 4-9-2016

Maandag 29 augustus

De zware onweersbuien zijn hier niet geweest, dus het valt mee. Het is lekker afgekoeld en we gaan erop uit. Van eerdere buren hebben we over de Keltische Ringwall gehoord in Nonnweiler, dus die gaan we opzoeken. Richting Nonnweiler zien we ook een bord Tallsperre, en besluiten deze eerst te volgen. We komen uit bij een stuwdam, welke prachtig is aangelegd en beschreven. Op de borden staat het sterrenstelsel, wat ook de vorm van het water aangeeft. Via een wandelpad, welke 11 km lang is, kun je helemaal om het water heenlopen, maar dat is ons te ver, we willen nog meer zien. Op een bordje zien we ook Züsch Eisenhammer met een plaatje erbij. Dat is ook niet zo ver weg, dus wie weet.

Vanaf de Talsperre gaan we naar de Keltische Ringwall. Een groot parkeerterrein aan de overzijde van de weg geeft een verkeerd beeld. Teneerste staat daar bord nr. 1, wat niet duidelijk is. Dan gaan we naar de overkant. Daar is een Keltisch dorp nagebouwd, maar het is afgesloten, dus we kunnen er niet in. Dan zien we een tweede bord. Deze is dusdanig geplaatst, dat je eerst door een greppeltje moet, dan klimmen, dus dan maar verderop het pad lopen, er staat immers een pijl: Keltische Ringwall. Het is een weg met losse steentjes, wat naar boven loopt, en zou 1,8 km moeten zijn. Het eerste bord wat we tegenkomen is bord 10, juist, het einde van de route. Maar dan hebben we al een km. geklommen, dus we gaan de tegengestelde weg in. Bij het volgende bord blijken we al 2,2 km geklommen te hebben, en moeten nog zo’n 800 meter klimmen. Vooruit maar, want naar zeggen moet het de moeite waard zijn. Er is trouwens ook bijgezegd dat je bergschoenen aan moet hebben, want je moet een wal over met losse stenen…. Uiteindelijk zien we een grote, uit zwarte stenen bestaande hoge wal, waar een trap naar boven is. Dat val dus wel mee. Ik heb goeie stevige schoenen aan, maar Herman loopt op zijn sandalen. Eenmaal bovenop zie je pas hoe groot de wal is, hij loopt ver door. Naar beneden lopen is anders, losse stenen. Dus voorzichtig dan maar.  

Ze hebben het prachtig weergegeven, alles staat duidelijk beschreven op de 10 borden en het maakt het geheel de moeite waard. Naar beneden lopen is lastiger, steiler. De bodem bestaat nu uit los zand, blaadjes, stenen en we krijgen verbaasde gezichten te zien van tegenmoetkomende lopers. Het zijn er niet veel, want het seizoen is voorbij, kinderen zijn naar school en de mensen zijn weer aan het werk. Bij elkaar hebben we nu 5 km. geklommen, gegleden en gelopen. Eigenlijk is het nu genoeg geweest, maar we zijn zo dicht bij Züsch, dat we dat ook nog even meenemen.

We rijden het weggetje in, en eigenlijk mogen we niet verder rijden, maar doen dat toch. Het is nog een km verderop. Na 500 meter kunnen we niet verder, we zijn nu bij een parkeerplaats. Een klein bospaadje wijst ons de weg. Een echt prachtig weggetje met bruggetjes, een waterval en water aan beide zijden. We komen aan bij de Eisenhammer, maar het centrum is dicht. Wel zien we nog resten van dikke muren en we gaan even op de lekker gevormde bank zitten. Dan maar weer hetzelfde weggetje terug. Foto's en filmpjes genoeg.

We halen eten bij de kebapzaak in het dorp. Daar komen nog twee Nederlanders binnen. Zij vertellen voor € 20,000,= een huisje op de camping gekocht te hebben. Nu er een nieuwe eigenaar is gekomen, vrezen ze het ergste. Het veldje had een eigen doorloop middels een eigen sleutel. Nu heeft de eigenaar het slot veranderd, en moeten ze helemaal naar beneden lopen om eruit te komen. Ik heb eerder een bewoner gesproken, Duits, welke hetzelfde vreesde, alles wordt anders en duurder. Ik maak foto’s van de chaos op de camping. Vorige week is er gemaaid, maar waar de bewoners nooit meer komen, is er niet gemaaid en staat het gras en onkruid een halve meter hoog.